martes, 26 de noviembre de 2013

Mos n´imos una temporadica

Pues ixo.

Que mos n´imos una temporadeta.

Asperamos que no siga guaire luenga.

Salú a toz y entalto l´aragonés...






miércoles, 13 de noviembre de 2013

TU (de Anchel Conte)

TU 


en o chicot territorio d’o tuyo nombre
augua mansa de plevia que tringla en a nuet me pierdo en a selva d’as tuya voces
en l’amplo oceano d’a tuya bafada
naufrago en praus de posidonias entre estrelas e carrachinas te busco en naxere l’alba
en o profundo pozo d’a tuya boca
fontanal d’arenas doradas sobre as que floreix a parola tuya te amagas feito sompra
tresbatiu sinse guía borrada en a nieu a traña
me miro lo mar d’a tuya ausencia espiello de mil caras ta mantener viva l’asperanza

lunes, 11 de noviembre de 2013

Os farols de Kiev

(Relato finalista en el Premio de Relatos Cortos para leer en tres minutos "Luis del Val" -sección aragonés-)


OS FAROLS DE KIEV (Victor Guíu)

En ixe bico de Kiev as fainas yeran más a más refitoleras dende que saliba o sol de plana per l´orizón. Anque bien pensato, an yera l´orizón de Kiev?.
Cuentan que de cuan en bez as rayadetas d´os farols prebocaban luengos insonnios a uno d´os caziques u mafiosos d´o bico. Qué podeba fer Dimitri -asinas se deziba, anque se podeba clamar Ivan, u Sergei. Bueno, dixemos-lo-ne en Dimitri, si tos agana-. Pos ixo, que qué podeba fer Dimitri cuentra ixas rayadetas d´os farols? Estando an yera talmén yera prou tirau de fer pacha con cualsiquier lucero, u con un politico d´o Concello, d´ixos que tantas begatas mos pintan d´allí os partes d´a telebisión d´aquí. Anque beyiu lo beyiu, cómo mos pintarán a nusatros as teles de Kiev?
Deziba pos que, podindo fer-lo d´a traza fura ta que fer-lo d´atra.
Dimitri siñaló a ro suyo bezín. O suyo nombre no importa guaire. Li podez dezir Vladimir, u quemesió. Total que asinas somos. Dimitri que no s´aduerme e o suyo bezín siñalato ta fer a faina nueba, l´agane u no l´agane, profés. O bezín Vladimir teneba per faina desenchegar os farols d´una mena prou sengular: salir totas as nueis d´agüerro e ibierno a fer ronda per a redolada d´as casas de Dimitri e rematar d´un disparo (per dezir-lo-ne asinas) as luzes d´os farols.
Dimitri que saliba de nueis e o luzero d´o bico que saliba de maitíns ta meter as bombillas d´os farols. Tot yera emprenzipiar como ro suenio d´a marmota.
En istas que bel día Dimitri, quemoso e dolén, no puede fer a suya ronda. A la fin cayó malo, malo. Que fer? Tanimientres li feba mal tot ro cuerpo, d´os calcaños a ra fren no poderba fer as fainas. E si no i salise? Millor no contrimuestrar-lo. Soluzión: o suyo fillo (Demyan li deziremos) anque amagatons per a medrana e sin de guaire ganas. Pos ixo, que no li queda atra a Demyan que fer ronda.
Á o zagal, que yera prou tizonero e cazataire de luzes e guambras, parixe que li cuacó luego ixo de meter man a ixos farols que feban tirria á o suyo proteutor (u ixo creyeba). China chana pilló querenzia a ra faina: “desenchegafarols”. Belunos días feba pacha con os basuraires e feba un fumarro. Atros diyas gosaba fer un traguet a garganchón ubierto con os capinos fixos d´as esquinas d´o edifizio.
Anque no sapeba guaire bien per qué li rispetaban li´n podeba prexinar. A sombra de Dimitri yera més luenga d´o que parixeba. Cómo si no ixas charradetas con os chobens de coches esportibos e cadeneta d´oro? U ixas morisquetas con as putas que tanto goyo li feban a ixe zagal que estió mayor d´una semana á l´atra. En ixas poquetas nueis se i sentiba un “mayoral” de pelicula. Fortal e impliu d´enerxía. O rei d´a carrera, d´os sonius e d´as chens d´o fosco amanexer.
…..
Totas as nueis o mesmo. Si a lo menos su pai no fuese estato malo tantismo tiempo…  Tot s´achunta ta fer d´un fillo normalizio e apocadizio un fillo sin de medrana a ra nuei, a ros tiempos furos que lis ne minchaban dende os suyos adentros. Ya no estarba pas ixe chiquet feble, mái. Ixo rai. Estarba a suya luz, a luz que soque que amagata medrana sentiba d´el. Sin él garra cosa feba serbir a l´orache onirico d´as barucas de Dimitri. E os suenios buesos e de toz. E de dengún.
O costumbre fazió que solo que unas semanas dimpués d´ixa estrania traza de desenchegar farols, nuei tras de nuei, as sombras dixapareziesen a monico. Os reflexos d´os endibiduos que per allí petecaban con os güellos cayius s´en yeran iu. As sombras d´as putas; d´os capinos indichens; d´os chobens con os suyos autos de luxo; d´as basuras; d´os fuellaxes d´agüerro n´a solera d´as carreras. Tot, trango a trango, d´un día á l´atro. No bi aberba denguna pistola que podiese apañar-lo?

Cualsiquier d´ixas nueis Demyan i tornó ra capeza ta beyer qui yera una boz alticamata á guita suya. Allora se i trobó con o suyo presén esbenidero. Un segundo ta segundiar una bida, aquera, a suya guambra, que solo que una begata bebió per zaguer inte d´as suyas esistenzias…