viernes, 30 de noviembre de 2012

Camín de Ninón (Semana 5) - De Víctor Guíu-


O parau que no fa cosa.
Biache.
Tornato á ro Inaem.
Debanta-te-ne, Lazaro¡
E camina.
Troba (autibamén faina)

Peitos implitos.
Desempolbar bezicletas d´estío

Lo se sapen toz.
Si.
No cal fer més.
(Ixo d´o Facebook)

jueves, 29 de noviembre de 2012

UEMBRA ROYA D’O TUYO RISO SOBRE PAISACHES QUE AMO (De Ánchel Conte)



A SOLEDÁ a lasveces se desfraza de maitín rotilant u s’amaga dezaga d’a clucada d’o mesache que se me mira e me preta fuego u ye una cuasi invisible chanciana azul cobol solenca n’o prau u serol acordadu en melodía de l’aire d’una fuella que cai abonico cunada per o viento u o més altero volito sin meta d’un sospiro cuentra o lusco
puet estar tot u cosa u talment ixe fizón rella d’alatre luciada que me dispierta de botiboleo fincau n’o esmo alcaso a man que esforica n’a gollada incolora que deixés calcada en toz os papels en blanco an que pensabe calar o tuyo nombre con imborrable tinta china
ye a tuya ausencia ferida siempre ubierta n’o costau lanzada de mil voces fuyideras per a que gotiando no tresmina si que a raxinisa miel sanadera d’o tuyo nombre me i encleto ta que dengún no te me furte e pa cutio en yo contine xerata viva la uembra roya d’o tuyo riso tintando paisaches que amo e mesmo en suenios con tu naveso

Fuande. "Queremos más obras de Anchel Conte" 

lunes, 26 de noviembre de 2012

Camín de ninón (Semana 4- de Víctor Guíu)


Digo-lo-ne?
Cuan creye uno de firme que ye o suficien aprestato ta dixar fer a  platera sensazión de un yayo sin de nietos que creye oportún informar d´a suya desgraziata conzenzia decimonónica?

O siga dito isto en breus,
as glarimas d´o yayo,
que bien que se balen dople.
E a responsabilidá de no saper guaire bien do n´ir,
ni sisquiera de an en bienen.

sábado, 24 de noviembre de 2012

PAVESE E TU N’A MEMORIA



Pavese un poeta á qui amo escribió
... “no m’agrada a ulor d’o esperma que no ye de yo”…

E yo que muitas veces pensabe igual digo agora que no
que l’aglor que que me gusta me fa contento e m’estremolece
ye a d’o tuyo esperma calient e fuerte
cuan me me ruxa as mans
e con uellos estreñius ta poder ulorar-lo millor
m’enfonso n’o tuyo vientre


(de Ánchel Conte)

viernes, 23 de noviembre de 2012

BAIXO SOLERAS PALMERAS (De ÁNchel Conte)


una man sobre a foyeta
me mera á fuego o siñal d’a tuya susencia
... me devanta n’a piel ixambres bomboniadors cuan arrapau
siento o suyo descenso dica la espalda
e bi debuixa paisaches n’os que tantas vegadas
nos semos dentraus libres ta en soledá amarnos…
royencos azirons d’agüerro e mimosas de primavera floreixidas
renaixen en yo baixo a gasa e o cotón d’a tuya inasparada caricia
rechitan desiertos rusients en combate con plachas d’auguas frescas en calma
cuan tova como un beso a man s’eslisa dende o dorso enta o peito
e esdeviene violenta clamor que m’engarona en amanar o sexo…
sonío u alcaso soi dispierto …
cubillau baixo soleras palmeras en metá do saso repinchadas
o miraglo contina porque luen de toz bi reposo cunau per aquel leve sospiro
que adormiu deixés n’o mío odiu e dellá d’o tiempo bi remane vivo

De Ánchel Conte

domingo, 18 de noviembre de 2012

Tasmania (De Chusé Raúl Usón)


Anuet yere mirando-me a televisión acoflato con desgana en o sofá cuan de sopetón m’encerté con un programa d’ixes sobre a naturaleza. M’almiró que lo fesen a ixas horas cuan a toz nos pertocaba estar trusquindo basuera televisiva. Yera sobre Tasmania. O clima de Tasmania, a fauna e a flora de Tasmania, a historia de Tasmania, os aboríchens de Tasmania. Imáchens preciosas, auguas lempedas, verdiscas selvas australs, bonicas tucas nevatas se sucedeban a l’arreu en a pantalla. O programa m’enganchó. Parlaban d’o chenocidio d’o pueblo tasmán e d’a exterminación d’un lupo marsupial clamato tilacino. He de decir que, no sé per qué, ixes zaguers sers, ixes zaguers representans d’una especie siempre m’han trucato l’atención, siempre m’han fascinato. Qué se podrá veyer en a nineta d’os suyos uellos? Millor dito: qué se podría veyer en o suyo fondo de uello en o momento chusto d’a suya muerte? A suya cadena d’ADN?, O mitocondrial?, 55 Cancri?

Per o reportache m’enteré d’o nombre d’a parella d’os zaguers nativos tasmans: William Lanne, muerto en 1868 e a recachuda Truganini, que le siguió diez anyos dimpués, e alavez, como un eslambio, cruzón o mío pensamiento a zaguera muller que fabló cornico, Dolly Pentreath, fenecita en 1780 u Ned Maddrell, d’a vecina isla de Mann.

O gubierno de Tasmania ufriba una recompensa de 5£ per cada adulto aborichen e 2£ per cada nino capturato vivo. Per un tilacino, 1£. Os colonos apreseguiban a os tasmans pa asesinar-los sin piedat. Con as suyas piels s’atrapaciaban unas maletas a saber qué pinchas. Igual suerte correría o tilacino, encara que habría de decir mala astrugancia, perque a suya pelleta, a suya aspra, beroya y atigrata pelleta tenió a mala suerte de meter-se de moda entre a burguesía de Londres. Ixo e as esferras que gosaban fer entre as cotonosas arramatas de uellas d’os colonos blancos fación que o numbro de tilacinos s’achiquise decamín.

O día 7 d’octubre de l’año 1936 en o parque zoolochico de Hobart, a capital d’a isla tasmana, moriba o zaguer exemplar de lupo marsupial u tilacino –como aquel kafkiano artista d’a fambre–, o mesmo día que o Gubierno de Tasmania, ixe que lo incluiría dimpués en o escudo suyo, decretaba a suya protección. Extinguito e protechito o mesmo día.

sábado, 17 de noviembre de 2012

Camín de Ninón - Semana 3- (de Víctor Guíu)


“Toz os ninons se´n bienen con un pan baxo ro brazo (u dos, si son chiquez)”

Quí dizió  pan?
Quí dizió medrana?

Mentira.
Cochín mentira; costruzión sozial rematata,
ta fer mal.

Os ninos de perén se´n bienen (alto u baxo) con diez Euros menos baxo ro brazo
Os que cuesta n´as oligarquías boticas os analís d´empreñatura.

Bai, allora son cosa amorfa, encara, ixo dizen.


O nuebo acarrazo á ra mai,
camín per as suyas ormonas pegallosas.

jueves, 15 de noviembre de 2012

Poema (de Ánchel Conte)


………………………….
……………………………
O mío cuarto atra vegada. As mías cosas que quiero á fuerza d’estar con yo: libros, tinteros, estampas y ixe florero viello d’añadas con fuellas secas d’agüerro…Cosa ¿verdá? No, entr’ellas he rosigau o tiempo de cada día. Son testes d’o silencio, y he plegau à amalas como cualcosa de yo qu’esdeviene cuerpo y sudor…He deixau de zaga o mar y as carreras. He tornau n’iste mundo pequeñé, amagau entre cuatro paretes, an yo só yo, y an a vida se fa tranquila, sin prisas. Ye a paz luen de temors y misterios. Aquí tó ye tan fácil, tan sencillo, qu’una güellada esbrizna misterios y espanta temors…Ni a sangre perbulle…As mías cosas de siempre…A paz abastada d’o pueblo…A soledá d’o cuarto. Y afuera o río pasa, igual como ayer, cantando.
(Escrito en 1969, dimpués d’un cabo semana en Barcelona, n’o mío cuarto d’a Fonda Sánchez en L’Aínsa)


LOS POEMAS DE HOY ESTÁN ESCRITOS EN 1968 Y 1969 Y PUBLICADOS EN 1972 EN “NO DEIXEZ MORIR A MÍA VOZ” (Colección El Bardo, Barcelona).
CUARENTA AÑOS HA HECHO HACE UNOS MESES…Y LA VIDA SIGUE
HE CONSERVADO LA ORTOGRAFÍA USADA EN AQUEL MOMENTO ...EN QUE EL ARAGONÉS COMÚN LITERARIO DABA SUS PRIMEROS PASOS

miércoles, 14 de noviembre de 2012

Camín de Ninón- Semana 2- (de Víctor Guíu)


Güei me debanto e soi bertiz cobalto d´a  piramide de ¿Maslow?
Ayere, sin dembargo,
me chité n´os soleros,
alazet de piramide.
Feito e més desfeito de guambra.

Barco e desoro d´a mía tristura.
Que en ba e torna ta ra tierra,
cuan mira ro suenio polido d´o ninon suyo,
a  ra falda d´o leito
que se´n torna frior e baruca.

Güei me debanto, ensisto
E soi o bertiz cobalto d´a piramide de ¿Kefrén?
¿U Micerinos?

O lumero uno d´as presonas.
O poeta e falordiaire que s´ascuita cuan charra.
Ista nuei estase de rebés.
Blincaré de pares as escaletas.
M´amortaré de yo e ta yo.

E maitín,
seré.
Sin guaire cosa que trafegar.
ni casa mía, ni fillos,
ni esbenidero,
ni ilusión.

Tornaré á puyar escaletas,
e á baxar-las.
Lo me dizió ro mío endocrino.

Ixo rai,
dizió,
que fese esporte.

lunes, 12 de noviembre de 2012

PIENSA EN DOS HOMBRES QUE SE MIRAN (de Ánchel Conte)


Piensa un momento en dos hombres mirando-sen fito fito
muit cerca la un de l’atro u mesmo tocando-sen as mans
no tarten ni una parola se siente tot ye silencio intimo
dengún no los vei cuan dibuixan un riso
perque os didos ya no se rozan s’apretan 
se sienten felices como ninos
entre que inorantes de toz s’abracan sin vergüeña 

Caduca un momento en parolas prohibidas en prohibius ceños
dicir te quiero per eixemplo
fer-se una caricia 
una uellada
un beso
son dos hombres que se aman e cal que lo saba o mundo entero

Esmachina que somos tu e yo ixes dos hombres
piensa que te digo te quiero
que te foi un afalago
que te acaricio
que te beso
no parles no digas cosa
sabes que te quiero e res no aspero
prou ye que te deixes amare
ta que d’o corazón me creixan romers
e estrelas royas de mar n’os güellos
ta que se faiga musica l’aliento
e que t’amorosiar-te como mereixes
tu alegría de cada día nuevo
por ti me torne escuma augua boira e viento


(O poema lo tenebe escrito fa bels meses e no me cuacabe, pero hue, cuano o tribunal constitucional nos ha feito mes libres, creigo que ye oportuno calar-lo. Anchel Conte)

lunes, 5 de noviembre de 2012

Camín de ninón (Semana 1) - De Víctor Guíu-


Tiengo una cotorra archentina bibindo n´o rafe d´a finestra.
De isto, dize que fa més d´un mes.
E me´n sicoanaliza dende que surte o sol.
¡Tiengo á ixa mandarra cotorra
bibindo n´o rafe d´a finestra!.

No aduer-me, ni sisquiera no siente.
S´ha trafegato ro rispeto á ro mirallo,
e o sicoanalís.

Tiengo á una mandarra cotorra archentina bibindo n´o rafe d´a finestra.

La intentaré amortar
pero dixé de prexinar-lo-ne.

Me rondioron ecolochistas per os míos sueños.
E tamién limacos enzerrinatos qu´asperaban que feran cosa.

Mientres tanto.
¿Sapeban-lo-ne?

Tiengo una cotorra archetina bibindo n´o rafe d´a finestra.
Pensamientos á parti.
cuan m´aduermo,
ye ixa paradoxa de i beyer-me embolicato en linzuelos,
cansato con ers,
con toz,
mesmo con yo.


Cuan callas (de ÁNchel Conte)


subitament a tuya mirada se tinta de malinconía
enceta un misterioso viache
e callas
... foi d’o tuyo silencio melodía
con que aturar atra vegada os tuyos uellos
agora en transito entre o cielo e a nada
mar profundo a tuya uellada
paxento n’os tuyos praus de posidonias
e sondormius toz os sentius bi aguardo a tuya tornada



Vera, 14 d’abril de 2012, octogesimo primer aniversario d’a proclamación d’a II Republica